De kunst van inkopen.

Duurzaamheid kost tijd

Laatst kocht ik de Flow weer eens. Volgens de cover was het hele blad gericht op duurzamer leven en dat was precies wat ik wilde. Ik had namelijk net enigszins beduusd vastgesteld dat de gezonde maaltijden die ik bereid, voor ons helender waren dan voor het milieu. Elke courgette, aardappel, aardbei, vegaburger of volkorenboterham die ik inkoop, zit in een plastic verpakking of gáát er in. Het viel me ineens op. Ik was benieuwd hoe ze dat bij Flow gingen oplossen.

Naar je eten fietsen

Het eerste artikel dat ik las, inspireerde meteen: een interview met een mevrouw die fietsend haar boodschappen verzamelt bij lokale boerderijen. Soms trapt ze wel 50 km per dag om aan de broodnodige ingrediënten te komen. Oké, had ik door de corona-crisis ook tijd voor. Bovendien kreeg ik steeds meer behoefte aan lichaamsbeweging nu ik geen gebruik kon maken van de sportschool. Kon ik dus best doen, fietsen voor mijn eten. Mijn oproep op Facebook leverde leuke tips op voor Zaanse steekboeren met een winkeltje langs de weg. Ze zaten in elk geval ver genoeg weg …

Al binnen een week bleek dat ik, ondanks mijn goede voornemens en behoefte aan fysieke training, niet bereid was een halve dag te fietsen voor een zakje uien of een bakje aardbeien.

Dus ja, wat nu?

Naar de groenteboer, in plaats van de supermarkt? Naar de markt? Maar daar verpakken ze de boel toch ook in plastic? Behalve – lampje aan, lampje uit – als ik ándere zakjes zou meenemen natuurlijk …

Zakjes naaien

Binnen een uur had ik vier katoenen groente-, fruit-, noten- en broodzakjes, gemaakt van de overblijfselen van mijn naaiproject voor Sewing Heroes (zie mijn posts op Instagram over het naaien van schorten van ingezameld beddengoed voor de mensen in de zorg) en opgetogen fietste ik naar de markt.

Maar helaas. Ik kwam thuis met (slechte, ook dat nog) rozijnen en mandarijnen in plastic zakjes en olijven en humus in plastic bakjes (bákjes! daar had ik nog even niet aan gedacht … ). De sfeer op de markt was door de RIVM-maatregelen zo ontregelend dat ik het niet aandurfde mijn eigen maaksels aan de marktkooplui op te dringen. Want zo voelde die gezellige Sesamstraat-zakjes opeens, met die zwart-gele wachtrij-markeringen op straat en waarschuwingsborden overal – als ongepast en opdringerig.

En nu?

Nu ga ik maar weer gewoon naar de supermarkt en neem de vruchten en groenten die los worden verkocht mee in mijn eigen wasbare zakjes. Ik let nóg wat beter op wat ik inkoop en verzamel recepten waarmee uiteindelijk zelf die vleesvervangers kan maken, bijvoorbeeld van gedroogde bonen. Die zitten óók in een plastic zakje maar wel met een heleboel tegelijk. Dank je wel dus Flow, ik heb toch weer een stapje gezet, al is het maar een kleintje.