De kunst van zorgen.

Zo moeder zo dochter

Zo om de zes weken knip ik mijn moeders nagels. Tegenwoordig mag dat. Al vaak had ik voorgesteld dat ik die hachelijk onderneming van haar zou overnemen maar het was nodig om dingen zelf te blijven doen, zei ze. ‘Is beter voor mijn eigenwaarde’, voegde ze daar dan ferm aan toe. Bovendien wilde ze mij ‘die oude lelijke voeten niet aandoen’. Tot het kennelijk echt niet meer ging. Dat zij het ook altijd voor haar moeder had gedaan, was de verzachtende omstandigheid die haar uiteindelijk deed zwichten.

Overdrijven is een vak

Ik maak er graag serieus werk van met de peducureset die ik ooit voor haar bij de Aldi kocht maar waar ze zelf niet mee overweg kon, en aai, onder het mom van stofjes wegvegen, wat over de voeten die nu nog maar net in haar meest ruime schoenen passen. Dezelfde voeten die vroeger trots met rode nagels in prachtige linnen sandalen met hoge hakken achter de kinderwagen van mijn broertje liepen.

Dus toen ik tijdens de lock down het gebouw niet in mocht, maakte ik me zorgen over mijn moeders nagels. Wat zou ze balen van die onverzorgde handen en voeten. Ze zei dat het nog best ging als we met elkaar belden maar ik kende haar langer dan vandaag, zij zou niet klagen, al zouden haar tenen niet meer in haar schoenen passen. Opgetogen stond ik dan ook met mijn pedicuresetje op de stoep toen meneer Rutte de verlossende woorden sprak en we het gebouw van de Zorgbutler weer mochten betreden. Daar kwam ik, Florence Nightingale die moederlief gezwind kwam verlossen van haar inmiddels vast tot een soort klauwen vergroeide handen en voeten. Maar het viel inderdaad wel mee. De lock down had tenslotte maar zeven weken geduurd. Voor de vorm knipte ik de boel lekker kort. Mijn moeder liet me maar begaan. Ze was zelf ook jong en ambitieus geweest.